Omdat het er vandaag niet van kwam op de hele bundel Het fluitketeltje van Annie M.G. Schmidt te herlezen – ik las het 7,5 jaar geleden al eens voor mijn studie – kies ik een willekeurig gedicht. Dat gedicht is De mooiste bloemen geworden.

Lees hier De mooiste bloemen zelf. Wat is de dbnl toch een mooi systeem, net als Project Gutenberg. Maar dat geheel terzijde.

Het gedicht opent met een illustratie van Wim Bijmoer. Een niet al te vrolijk lachende verkoopster zit op haar stalletje met bloemen. Op de achtergrond staat een kind. Na deze illustratie volgt pas de titel van het gedicht en het gedicht zelf.

Dat gedicht telt vier strofen verdeeld over twee pagina’s. In de eerste tienregelige strofe die volledig volgens het aabb rijmschema verloopt, komen we te weten dat in het stalletje van Katrijn allerlei bloemen te koop zijn. Ze roept het uit over het plein:

Mooie blommen! Mooie blommen!
Mensen, hierheen moet je kommen!
‘k Heb margrieten, mooie anjers,
‘k Heb violen… zulke kanjers!

Aan de tekening van Wim Bijmoer te zien is Katrijn zelf geen mooie blom maar erg grappig vind ik deze woordspeling van mezelf niet. Bij Schmidt was hij beter.

In de tweede strofe van 4 regels maken we kennis met Pieter. Wat hij wil staat in de pas in vierde strofe want de derde strofe somt Katrijn nog meer bloemen op die zij te koopt heeft. Katrijn is nieuwsgierig:

Maar wat moet het dán toch wezen,
moet je ze voor moeder halen?
Neem dan lelietjes-van-dalen!

In de opening van de vierde strofe gaat het gesprek tussen Katrijn en Pieter verder – al kan hij natuurlijk al die andere bloemen met een hoofdschudden hebben geweigerd:

Nee, zegt Pieter, nee, het was
voor de juffrouw van de klas!

In deze vierde strofe – 13 regels en daardoor net niet helemaal het rijmschema aabb volgend – krijgt Pieter zijn bloemen en haalt Schmidt nog een grapje uit met het voor haar jonge publiek misschien moeilijke ‘gefeliciteerd’ dat volgens haar een heel geleerd woord is.

De mooiste bloemen is een eenvoudig gedicht waarvan ik het vermoeden heb dat het in ieder geval minder gedateerd is dan Het fluitketeltje. En door al die soorten bloemen is het ook nog eens didactisch verantwoord. Ouders die het samen met hun kinderen lezen, kunnen mooi op zoek naar al die anjers, korenbloemen enzovoorts.

Pieter sluit misschien niet helemaal aan bij het beeld dat we heden ten dage hebben van personages uit het oeuvre van Schmidt want erg ondeugend is hij niet. En dat is misschien wel de grootste verrassing van het gedicht: het is braaf.

Dit is het derde deel in een reeks over Annie M.G. Schmidt.